Even naar Rome fietsen?  zondag 20 juni- zondag 25 juli 2010.

Reisverslag van Hans van Druten

 .

 .

OP TIJD!

Al voor mijn fietstocht had ik beloofd aan Kees van Dijk (een bekend lange- afstandsfietser met veel tips) om meteen na afloop een stukje te schrijven over mijn tocht voor de web-site van de TVH. Ja, en als ik dat beloof, dan doe ik dat ook! Hierbij 2 jaar later enkele nuttige ervaringen voor de fietser die dit ook aandurft!

 .

DE REITSMA-ROUTE

 .
In 2005 kreeg  ik de smaak van lange afstandstochten te pakken.

Ik wandelde  in precies 100 dagen van Hoensbroek naar Santiago.

Maar ja, wandelen kost veel tijd en fietsen gaat sneller.

Dus een fietstocht naar Rome lag een keer  voor de hand.

Met mijn ouwe vriend Jos  vertrok ik op maandag 21 juni vanuit Utrecht.

Wij zouden de Reitsma-route doen: 2200 km door Nederland, Duitsland, Oostenrijk en Italie.

De route hadden wij bij ons in 3 handige pocketboekjes met rechts een kaart van ongeveer 10-15 kilometer en links de beschrijving over de route en gegevens zoals campings, hotels en dergelijke.

(onderweg kwamen we natuurlijk mensen tegen met GPS, gedetailleerder, maar geen overzicht!)

Meestal waren de route-overzichten prima. Maar niet in de steden. De boekjes waren nieuw.

Maar de steden veranderden per maand. ‘Sla rechtsaf en rij over het viaduct?’, zei Reitsma.

Geen viaduct te zien! In de steden heb ik vaak op de stand van de zon gereden.

Ik wist dat ik naar het zuiden moest en na 2 uur kwam je dan wel weer een keer op de route terecht.

Wat hebben wij die Reitsma dikwijls vervloekt.

Ik hoor het Jos nog zeggen: ‘Als ik die kerel in mijn handen krijg dan is hij voor mij’.

‘Nee, nee, ik eerst’ , zei ik dan. Kijk, zo krijg je nou ruzie!

 .

WAT WAS HET HEET

.

Toen wij ‘s morgens vertrokken  op 21 juni was het fris en ik trok mijn trui aan.

Na een uur ging die uit, onderin mijn tas en die kwam er pas terug in Nederland weer uit.

Wat is het heet geweest onderweg, niet te geloven!

In Duitsland voelde ik na drie dagen in de hitte een zonnesteek opkomen.

Ik moest gaan fietsen met een natte handdoek op mijn hoofd.

Waar was ik aan begonnen? Waarom niet lekker thuis met mijn vrouw naar het zwembad?

(In plaats van met een lelijke kerel op een hete hotelkamer).

In Oostenrijk hebben wij een halve dag regen gehad. Warm water!

En voor de rest alleen maar hittegolf. Ook in Italie vielen de mussen van het dak.

Vooral ’s middags. De Italianen lagen allemaal in bed en wij op helemaal alleen het fietspad.

Elk dorp had wel een digitale thermometer. 42 graden! Het volgende dorp 43 graden!

Wij moesten wel doorfietsen. Wij hadden een  vliegtuig geregeld voor 25 juli.

In de Italiaanse dorpen stonk het dikwijls bij binnenkomst. Eerst was er dan een pleintje waar alle vuilnisbakken stonden. En die puilden allemaal uit! Door de hitte ging het lekker dampen.

De zwaarste klap kregen wij op de laatste fietsdag. Eerst door Rome, dat ging goed.

Later op de dag fietsten wij naar het dorp Ciampino, waar het vliegveld ligt.

20 km op een vierbaansweg, bloedheet, langs het voortrazende verkeer met Italianen die naar hun voorhoofd wezen. Op het vliegveld vonden wij geen plek voor de nacht.

Doorfietsen dus naar het dorp. Een treurige plek, mensen!  Het plaatsje was in een rechte lijn door een hek van kilometers lang gescheiden van het vliegveld. Vanaf je terras kon je de hele dag de vliegtuigen zien dalen en opstijgen.

Gelukkig kon je er heerlijke spaghetti eten en de wijn daar maakte ook veel goed!

 .

 .

ROUTE-BOEKJE BIJNA PAP.

 .

Die halve dag regen in Oostenrijk maakte mij duidelijk dat ik niet het beste materiaal had meegenomen. Ik was op stap met 2 fietstassen van de Hema van 9 euro per stuk. Iedere fietser die wij onderweg tegenkwamen had mooie  waterdichte Ortlieb-fietstassen.  Waarom had ik dat niet?

Mijn bagage had ik in plastic zakken opgeborgen, maar toch was de binnenkant van de fietstassen al kletsnat geworden. Shit, mijn kleren vochtig. ‘Jos, heb jij voor mij nog een droog T-shirt?

Ja, maar dat trek ik zelf aan. Ga maar onder de Fohn staan.’ (Dat noemt zich een vriend.)

 .

Mijn route-boekje zat voorin in een klein fietstasje op mijn stuur.

En op dat boekje waren allemaal regendruppels terechtgekomen.

Daardoor gingen de bladzijdes meteen aan elkaar plakken. En iedere avond moest ik 2 weken lang met het spaghetti-mes de bladzijden van de volgende dag voorzichtig lospeuteren.

Eigenlijk moesten ze zo’n boekje geplastificeerd aanleveren.

Waarom denkt die Reitsma niet eens een keer na? Toen dacht ik wel, had ik maar een GPS.

Met meer regen was het route-boekje echt pap geworden en wie weet was ik dan in Moskou beland ipv Rome.

 .

KETTINGBREUK OP ALPENCOL.

 .

Ik heb de tocht gereden op mijn Koga-Myata-roadspeed. 

Een lichte fiets van 12 kg die heel soepel loopt.

Die was toen 3 jaar oud en ik rij daar nu nog steeds dagelijks mee naar mijn werk.

Op de Koga kon ik met 2 fietstassen  rijden , dus niet teveel bagage: Want u weet:  Alles wat je niet meeneemt is meegenomen! Zo kon ik ook in de Alpen nog goed uit de voeten.

De heuvels in Italie waren natuurlijk korter maar dikwijls veel heftiger en steiler dan de Alpen.

Ook daar heeft mijn fiets het prima gedaan. Ik heb een Giant-race-fiets. Waarom heb ik toch ook niet meteen een Koga gekocht? Stom, maar ja, die fietsenmaker natuurlijk met zijn mooie praatjes.

Daar ben ik meteen ingetuind. Maar als ik mijn Giant nog eens inwissel dan neem ik een Koga.

Of toch een Trek? (Armstrong, doping-Lance)

Onderweg heb ik met mijn fiets drie keer een probleem gehad.

In Koblenz een keer een lekke band.

Op de eerste Alpencol voorbij Bludenz brak mijn ketting! Daar had ik natuurlijk geen verstand van! Een boer 3 kilometer verderop kreeg toen opdracht van zijn vrouw om mij met mijn fiets in de auto te laden en naar de fietsenmaker in Bludenz te rijden. Terug de berg af.

De fietsenmaker had dat natuurlijk zo voor mekaar. Na 2 uur konden wij weer verder naar St Anton.

Later, voorbij Assisi is op een pauzeplek mijn fiets een keer van de standaard gevallen.

Daardoor ging het voorspatbord flink klemmen tegen het wiel.

Daar moest ook een fietsenmaker onderweg aan te pas komen.

Voor de rest is alles goed gegaan en de tocht met het vliegtuig is ook zonder schade verlopen.

Kosten destijds van vervoer van de fiets met het vliegtuig (tarief Ryanair) was € 40,-, terwijl vervoer met de vrachtauto vanuit Rome  €120,-!

 .

WAT WAREN DIE DUITSERS STIL.

 .

Eigenlijk was het grootste deel van de route een lust voor het oog.

Nederland was mooi. De Utrechtse heuvelrug, rivieren en uiterwaarden en ooievaarsnesten.

Het enige wat tegenviel was dat er op maandag nergens een kop koffie te krijgen was.

Ook de route tussen Venlo en Roermond leidde langs de Napoleonbaan met veel verkeer.

Duitsland was geweldig. Overal goedkoop onderdak (tussen 35 en 60€ voor een kamer met ontbijt voor 2 personen, hoewel na 2 weken namen wij 2 eenpersoonskamers, want het valt niet mee constant met een man op een slaapkamer), lekker eten en drinken voor weinig geld en prachtige natuur.

Lekker fietsen langs de Roer, Rijn en de Donau op weg naar de Bodensee.

De meeste fietspaden waren halfverhard. Honderden kilometers lang.

Eigenlijk een wonder dat wij met 2 fietsers op het hele traject maar een keer lek zijn gereden.

Onderweg passeerden wij veel mooie steden: Koblenz, Heidelberg, Tubingen en Sigmaringen.

’s Avonds telkens ergens anders voetballen kijken. Het WK was bezig in Zuid-Afrika.

In Friedrichshafen hebben wij gekeken naar Nederland-Brazilie. Ha, wat waren die Duitsers stil!

 .

JUCHREIZ  IN OOSTENRIJK?

 .

In Bregenz in Oostenrijk hielden wij onze eerste rustdag. Waarom eigenlijk dacht ik?

Ik was helemaal niet moe. Maar ja. Als je met zijn tweeen bent, dan is het toch geven en nemen.

In Oostenrijk kreeg ik 2 dagen later last van een bekende fietserskwaal. Pijn aan mijn achterwerk.

Dus op naar de apotheek in Bludenz. Eerst vroegen ze me of ik Juchreiz had. Juchreiz? Was ist denn das? Op een gegeven moment snapte ik het? Aambeien! Nein, nein, das behindert mich total nicht. Ja, haben Sie dann  eine offene Wund? Eine offene Wund? (Ik wilde nog zeggen, ja eine ganz grosse im mitten, maar ik dacht, Hans jong hou je toch in). Ik kreeg een wonderzalf die ik maar eens in de drie dagen hoefde op te brengen als een soort film op de huid. En dat werkte prima.

De afdaling van de Reschenpas in Oostenrijk naar Merano in Italie was een van de mooiste stukken van de route. 80 kilometer bergaf langs meren en door boomgaarden.

 .

 .

AUTO-ASFALT.

 .

Wij zijn later een stukje in westelijke richting gereden naar het Garda-meer om met de boot van Riva naar Garda te varen. Een mooie tocht, maar wel overal heel druk. In Garda hebben wij naar de wk-finale gekeken. Al die Italianen juichten als gekken toe Spanje volstrekt ten onrechte scoorde vanuit buitenspelpositie. Wat een rotland Italie!

In Italie moesten wij door verschillende grote steden. Dat was enerzijds heel mooi en aan de andere kant erg afzien en zoeken  met fietsen. Allemaal mooie steden: Verona, Trento, Ferrara, Ravenna en Rome. Maar in al die steden moesten wij op zoek naar de juiste weg. Vanaf  Verona waren er ook geen fietspaden meer. In de Po-vlakte op weg naar Ravenna was dat geen probleem, maar daarna zaten wij toch behoorlijk aan het auto-asfalt vastgeklonken. Wij hebben gekozen voor de oostelijke route vanwege de weg naar Assisi en omdat de heuvels in Toscane mijn reisgenoot niet zo aanspraken.

In Ravenna kozen wij ook nog een keer voor een rustdag. Wij hadden al dagen gefietst met een temperatuur van rond de 40 graden en ik voelde mij net een gekookte kreeft.

En wat deden wij op onze rustdag?: met de bus naar het strand! Hoe is het mogelijk?

Ja, wij zochten verkoeling! Stom, stom, natuurlijk, want toen wij uit die kokende stadsbus stapten en naar het strand keken, kreeg ik spontaan al blaren onder mijn voeten.

Na Ravenna was Assisi nog een hoogtepunt, letterlijk en figuurlijk.

Maar wat fietsen betreft vond ik vooral het gedeelte van Ravenna naar Rome minder imposant dan het voorgaande gedeelte. Veel langs autowegen, en drukke dorpen met vuilnisbelten.

Al met al, een heel mooie tocht. Maar op zo’n tocht maak je ook altijd een paar dingen mee die je een volgende keer anders zou doen.

Ik wil best nog eens hoewel ik nu geen plannen heb. Het volgende zou ik dan anders doen:

 .

-Betere fietstassen meenemen, die echt goed beschermen tegen regen.

-Een tentje en een slaapzak meenemen om niet afhankelijk te zijn van hotels. Als je in een hotel gaat of pension moet je toch heel dikwijls een stad opzoeken en dan zit je altijd en vooral in Italie in de grootste drukte die je maar kunt bedenken, aangevuld met hitte en massa’s toeristen.

-In Italie zou ik nu natuurlijk kiezen voor de route via Florence door Toscane en buiten de steden om.

-Toch overwegen om een GPS aan te schaffen.

-Een geplastificeerde route-kaart.

 .

Wie het ook eens wil proberen wens ik bij deze alvast veel plezier.

 .

Uw Rome-reiziger.

Hans van Druten