Mijn eerste 100 +

Als jongen van 15 ben ik ooit heen en weer naar het motorrennen in Malmedy gefietst en heb daarna nooit meer iets dergelijks ondernomen, dus!!!!!!

Zondag     Heerlen  Bad Neuenahr.

Toen ik maanden geleden hoorde dat je met de groep naar Bad Neuenahr kon fietsen dacht dat is niks voor mij. Dwars door de Eifel, Als jonge vent met de brommer dwars door de Eifel naar Nideggen, man wat had hij het af en toe zwaar, mijn opgevoerde Zundapp. . En nu met een fiets van 27 kg. Dat kan niet.
Enkele weken later begon het toch te knagen, dus ging ik vragen, hoe gaat dat in z'n werk en is er nog plaats.
Het thuisfront en enkele bekenden verklaarden mij voor gek, dus dan ga je dat doen.
op zondag 10 juni heb ik tenslotte mijn stalen ros extra gesmeerd en de stoute fietsschoenen aangetrokken, op naar het startpunt aan de Schaesbergerweg in Heerlen.
Toen ik daar om 7.15 uur stond, prachtig weer, geen mens te bekennen. Langzaam zag ik gezichten die mij bekend voorkwamen, uitgedost in de clubkleding met een uitrusting om jaloers op te worden, iets voor de Alp Huez. En mijn 27 kg. dan?  Nou ja Karl van Els was mijn hoop in bange dagen. Ik kon ja altijd nog bij hem in de auto stappen. Nu, deze hoop vervloog meteen toen hij vertrok en zijn gezicht niet meer liet zien.                   

Herman, Petra samen met Paul en Jack kwamen de hoek om en vervolgens verschenen Henk en Els. Met deze ploeg moest het gaan gebeuren.

Wij zijn dan om 7.30 uur opgestapt, de zon tegemoet, het was 10 gr. C dus langzaam opwarmen. Via de eerste berg in Hertzogenraht de eerste berg op naar de Blausteinsee. een voor mij onbekende mooie omgeving waar de eerste kleine fotostop werd gehouden.
De lange broek uit en verder. De bruinkoolcentrale kwam steeds dichterbij, iets waar ik alleen vanuit de auto naar had gekeken.

Maandag

's Morgens stonden we met miezelregen op en zo zijn we ook om 9.10 uur tussen de wijnranken vertrokken. We waren nog niet warm of Henk begon te zingen want zijn berg kwam er aan. Els had ons verteld over stijging van 10% maar de foto laat wat anders zien.
Het plateau met de bijbehorende leuke dorpjes voorzien van de nodige vakwerkhuizen gaf de nodige ontspanning. In Rheinbach koffie pauze, het begint weer te miezelen. Ook Herman heeft te kampen met materaalpech en moet zijn handen vuil maken bij het verwisselen van de achterband. We belanden in een uitgestorven dorp, Wollersheim, waar op maandag een mooi restaurant met een zonnig terras ons helaas geen soep kan aanbieden maar wel koffie en natuurlijk bier. De donkere wolken beginnen steeds dreigender te worden en weldra moeten wij er aan geloven.

Wij naderen Nideggen met zijn bergen en ik voel mij nog steeds goed, nou ja het zadel is geen sofa maar toch. Het begint te gieten en Henk zingt het hele palingsound repertoire. Omdat het regent durven wij niet meer langs de Rur en doordat er links en soms rechts enkele pijlborden verdwenen zijn wordt het steeds stoppen, zoeken en starten. Het droogt op en Eschweiler heeft keuze uit een paar terrasjes waar je koffie en gehaktballetjes kunt nuttigen. Wij bellen met het thuisfront waar ik mijn diner bestel en stappen weer op het harde zadel, mijn billen protesteren nog steeds niet. En dan komen ze weer, de donkere regenwolken. En nu van dik hout zaagt men planken, niks blijft droog bij mij.  Wij komen via Herzogenrath weer in het Limburgse land en de ene na de andere heuvel begin ik nu te voelen. Onder een dikke boom nemen we afscheid van elkaar en ik volg gedwee Els om mijn reistas op te pikken. Nu naar huis en het warme water opzoeken. Het droogt zowaar op voor ik thuis ben zodat ik er niet uitzie als een verzopen kat. Mijn schoenen zijn de volgende dag nog niet droog, maar dat deert allemaal niet. 

Ik heb op twee dagen ca 280 km gereden met een gemiddelde van 18,3 km/uur.

Het smaakt naar meer maar voorlopig ga ik eerst de Alpen bezoeken niet om te fietsen maar om te relaxen, lezen, zwemmen en af en toe een heuveltje op te trappen.